lunes, 5 de octubre de 2009

Papel Mojado

Tú estás del otro lado; ojalá no sintiera nada. No te puedo ver pero oigo voces que me animan a ir y juntarme contigo. Tú, solitaria, espero no sientas lo mismo yo. Oigo voces que me animan a seguirte, a seguir las migas que vas dejando en el camino para la vuelta.

Subí a buscarte y sabía que no ibas a estar allí. Las puertas cerradas, ventanas calladas, ya no estabas.

Mira, allí va un hombre desamorado, el hombre que todo el mundo sabe puso en tu boca su nombre, que quisiste una vez, ni dos, no tres, del revés. Mira, viene a jurar no destapar mentiras, a no levantar heridas. Ya se va, dile adiós, hasta siempre, desde tu corazón, miente.

viernes, 10 de julio de 2009

Quién Eres Y En Qué Te Has Convertido

Las cervezas regresan conmigo a casa, de madrugada, claro. Con un indescifrable “Ya estoy aquííí...” la intento despertar. Como no me hace caso, golpeo con fuerza la puerta del dormitorio y me acerco al borde de la cama. Al fin, muy asustada, ella se incorpora, y según mira para mí, mis manos cobran vida y se abalanzan sobre su cara, acariciándola del derecho y del revés. No me lo creo, pero mis piernas se apuntan también a la bacanal haciéndome saltar sobre la cama cayendo encima de ella. Empiezan rozando las suyas suavemente hasta que las cuatro extremidades se entrelazan. Ahora se convierten en dos, las mías. De repente, noto sus uñas arañar mi espalda. Veo que mi sangre impregna las sábanas y en consecuencia mis dientes hacen su labor. Cuando me doy cuenta, los niños en la puerta del dormitorio observan la sangre saliente del cuello de ella. Atónitos atienden al fin de la función.

jueves, 9 de julio de 2009

Me Hago Viejo, Y Mis Arrugas


Una vida, la más auténtica, la más atrevida, la más vevida aunque las uves lo disimulen. Un largo camino que los excesos lo están haciendo corto. Ahora sé que no voy a morir joven por muchos años que viva, ahora veo las orejas, las patas y hasta el rabo al lobo. “Perdóname, perdóname”, eso es lo único que se me ocurre susurrar al oído de la esperanza. “Por si no te vuelvo a ver, te suplico: perdóname”. Pero ya es tarde; el pañal que cubre mi trasero me lo asegura. A estas alturas de curso, ni la lengua ni mis labios, roídos por el tabaco vencido, aguantan ya la baba que cae a un pañuelo de tela viejo asido a mi pechera. Me hago viejo, y mis arrugas.

viernes, 26 de junio de 2009

Times Like These

Las lágrimas viajan conmigo en silencio. Silencio de muerte y de pena, pena de hoy y de ayer por verte llorar ahora que tan sola te dejo. Pero ahora que hay alma de besos en el corazón, las lágrimas vuelven alegres, imposibles de robar o abandonar en el camino de vuelta a la casa. Son tiempos nuevos, de luz. Iluminan la mente muda y mi alma ciega. Es ahora cuando puedo soñar despierto, cantar dormido y llorar sintigo. El papel habla solo aunque la tinta hace tiempo que se acabó. Cuenta mi gran guerra ganada después de tantas batallas perdidas. Son estos tiempos que hacen que cambie la forma de medir: mis palabras. Es ahora, cuando la pluma piensa por mí, mientras el tiempo me devuelve a la estación de la que nunca debí partir.

martes, 23 de junio de 2009

Confesiones En La Barra De Un Bar


Me ha arrojado del nido, he echado a volar y me ha cortado las alas nada más empezar. ¡No me da cariño, ya no me da amor, no tenemos sexo! ¿Qué me queda?: cerveza, putas y rocanrol. Una vez ella me dijo que me quería, yo a ella la quise más de dos. Tantas balas ya gastadas, y va disparando a traición. Aún harto de sus mentiras (o verdades a mitad) todavía no se me olvida respirar. Respirar para olvidar, y beber. Beber para olvidar que la he querido, que la quiero olvidar, sacarla de mi presente, pasado y futuro. Hasta que la muerte nos separe.

miércoles, 3 de junio de 2009

Sólo De Pan Vive El Hombre


Deseo pan para hoy aunque sea de ayer. Pan para mañana. Pan para unos y para otros. Quiero pan tostado y sin tostar, sin miga, sin sal, pero pan. Pan para comer, para comprar, para vender, para regalar, para tirar, pero pan.

En el lugar de los vivos la gente, canta, baila, llora y hasta mata por pan. Por eso yo lo quiero. Porque por pan vienen las palomas, por pan salen del palomar. Por dinero yo laboro, porque ese jornal sabe a pan.

martes, 2 de junio de 2009

Mamá Aurora Sempre Tiña Razón

- Escoita neno, lembra por sempre o que che vou dicir:

Come pra ter forzas, come e descansa tamén. Vive felizmente pra te facer home de ben e non fagas mal. Mira no espello da túa alma todos os días, saboreando o que ves e non deixes que o paso do tempo troque a paisaxe do teu arredor. Cae, érguete, cae, respira aliviado dos teus erros i érguete de novo. Porque un home non é tal ata non caer na súa primera trampa. Ademáis, as dificultades da vida van e vén. Ora ben, negras, grises ou bicolor, nestes eidos nunca deixes opción ao desazo.



Despois do discurso mamá Aurora, que xacía na cama da casa da avóa Sinda, apertou coma nunca miñas mans contra seus beizos, pechou os ollos e ficou entregada pra sempre ó mundo dos outros.

martes, 19 de mayo de 2009

Siempre Igual


Llego a la estación de Atocha, miro en mi caótico bolso y no encuentro el bono-transporte. Saco un billete sencillo y accedo al andén. Humanes, tres minutos. Os diré que me despidieron de mis anteriores trabajos por llegar tarde. Humanes, dos minutos. Ahora he conseguido uno nuevo en Leganés y estoy muy ilusionada. Humanes, un minuto. El tren ya está estacionado. Nunca subo en el último vagón (me da mal rollo). Hay sitio y me siento en una plaza de ventanilla por la izquierda. Me recuesto y echo una cabezada, que nunca viene mal. ¡Mierda! Próxima parada, Humanes.

miércoles, 13 de mayo de 2009

Regreso al Futuro

Temor a ver fantasmas que no existen, el agobio de la gente al pasar, la angustia que no cesa, la pesadilla de dormir sin escuchar lo mucho que me amas, pánico al papel en blanco que dispuesto espera ser vestido de historias de las que no me creo capaz, la intimidación de mi pasado, miedo a vivir mi vida como nunca antes se ha vivido una vida y terror a morir en el intento. Bien he olvidado mi nombre. Por fin regreso al futuro.

martes, 28 de abril de 2009

SOBRE A ESCRITURA AUTOMÁTICA...

No acto da creación, a conexión da man co papel é automática, conseguindo así unha maior plasticidade no resultado da obra.
O seguinte vídeo representa unha práctica extrema de escritura automática:

sábado, 25 de abril de 2009

CÓMO ENTENDEMOS A CREACIÓN LITERARIA?

Se vos preguntades a qué sabe a escritura no seu estado máis básico, votade unha ollada (ou dúas se tedes tempo) ao seguinte vídeo:

Y Lloro Por No Reír

Barco ahogado en propias lágrimas, como tempestad después de la calma. El tiempo pasa, no se donde ir; los años pesan, lloro por no reír.

Sabía Que Olvidaba Algo

- ¡Qué contenta se va a poner mami! Mira, hemos traído todo lo que nos dijo: la leche del bebe, cremita para el culito del bebe, toallitas húmedas, pañales para el nene,… ¡¿Diego?!

No Lo Permitiré

Que la lluvia moje tus pies, que los perros te ladren, que tu camino se acabe (…), que me vuelvas a ver.

María

Qué guapa, tan lista, buena amiga, madre soñada y gata de día. Le llamaban peligrosa María.

Maneras De Vivir

Un buen día, aquejado, triste, abatido me largó: “¡ya verás cuando seas viejo!”.
Hoy soy yo el abuelo y todavía no he visto nada.

La Inesperada Muerte De Papá

Él le hacía cada vez más daño. Acurrucado en una esquina de la cama, me despertó mi madre a la mañana siguiente toda ensangrentada.

Epitafio Epitafis

Siento no haber vivido para contarlo.

El Propósito Del Estudiante

- ¿Cuál es vuestro propósito para 2009?
- Portarme regular, profesor.
- ¿Cómo regular?
- Sí, regular: bien con usted y mal con los demás.

El Eterno Dislate

Cada segundo de cada minuto de cada hora de cada día; cada día siempre igual.

El Epitafio Del Consuelo

Siempre hay una primera vez.

Descanso En Paz

Federico, mi infiel esposo, se ha mudado.

viernes, 24 de abril de 2009

Cuánto Tiempo Ha Pasado

Cuánto tiempo ha pasado. Pasado ha sido mi tiempo, tiempo que no he alcanzado, alcance que todavía anhelo, todavía siento.

viernes, 3 de abril de 2009

Life Is Not You

Life is life, nothing changes but you.

You promised take the best way. You lied when you did it. If I were you I’d forget all my past and, once again, I’d try to face the future as well as I could.

Past is you complaining and future don’t mind if present is you being as you really are: too small to change each life in the world, but the biggest to change the very most important one: yours.

martes, 31 de marzo de 2009

Voa Amigo

Voa, escapa só o meu maxín.
Pasado esquecido torna futuro vivo, amigo.
Os pensamentos foxen por un momento,
volven despois para xa quedar.
Pode ser que falan a lingua de nós,
por min esquecida nestes tempos de Castilla onde o sol é doutra cor, onde a chuvia xa non molla o meu corazón.

As noites eran suaves, amigo;
quixera agora estar contigo.

A Terra quérenos tanto que nos deixa liberdade
para saíres entrares e, no mellor dos casos, retornares.

Non chores, que esas bágoas serán miñas cando pise por fin Terra.

Voa amigo; ti enténde-lo que digo.

Eu Máis Eu Son Dous

- Déixame espertar oh!, soños, soños son.

- O soño non me deixa vivir.

- As bágoas caen dos teus olliños de mel deixando selo no camiño a estranxeiría, para non te perder no longo da volta, meu meniño. Abre os ollos a os mil de mundos que os soños só se viven unha vez, déixame espertar que soños, soños son.

- Vaise fol de gaitas, as pandeiretas perden son…. o ar da néboa mesta, o Miño, río doce, non perden sabor; lévoos comigo, gardos nun peto sen buraco, no meu corazón.

Non sei se xa lles dixen, sono, pai de soños, soña que soños, soños son.

A Muller e A Terra

Gústasme cando falas porque escoito a miña voz.
Igual gústasme cando cantas e bailas a nosa canción:
déixame te escoitar.
Gústasme vestida porque semellas espida,
gústasme porque es cristalina:
déixame te agarimar.
Gústanme os teus beizos, os teus ollos de mel,
os teus aloumiños de verxel:
déixame te bicar,
déixame, déixame pero non me deixes te abandonar.

Non me gustas cando calas
porque é cando peor me tratas;
os malos espíritos apodéranse de ti,
profetizan a tortuosa miña fin
fóra dos teus lares onde creceron grandes flores,
onde eu nacín.

Déixame pois renunciar,
entón non me deixes ficar,
déixame pois abandonar,
déixame, déixame, pero non me deixes te olvidar.

A Iago

Esperta. Xa repenican, chaman as campás de teu nacemento. Benvido ao marabilloso mundo dos bicos de mel, dos aloumiños de papel, da tenrura na máxima expresión. Benvido ao País das choivas infinitas; chora por ti. País de verdes esperanzas; espera por ti. Benvido tamén ao País das marabillas de augas milagrosas; coida por ti.

Érguete, escoita, é túa cantiga de berce; canta por ti tamén a Terra Dourada.

Nunca deixes de cantar, meu rei. Asubía contra vento aínda sen alento. Forza nova que xordes, loita, por ti, polo que queres, polos que sempre quererás. Fai teu propio camiño e soña, porque soñar é libre, meu, e ninguén o vai facer por ti.

O Pan Sen Miolo

Como tódolos días, hoxe só podo contar unha historia triste; como a lúa sen noite como o día sen sol, como triste pasa o tempo, como triste estou eu. Para triste, meu corazón.

Podería contar a historia do príncipe que atopa a súa princesa azul e viven felices, comen perdices, dormen felices, morren felices… ¡Por Deus que alguén me pare! Non. É a peor historia xamais contada.

Inda con tempo dabondo para pensar, non atopo o momento de pensar, e penso. Pero non penso na crueldade dos pais sen fillos, dos fillos con fame, da fame sen pan, do pan sen miolo. Non na barbarie da educación deses fillos con libros sen follas, das follas en branco, do branco nas mentes deses nenos con libros sen follas con efe de fame, da fame sen pan, do pan sen miolo. Non en políticas infames de inmigración, na inmigración sen papeis, nos papeis que uns nunca tivemos na historia do noso exilio, neste exilio de moita fame, na fame sen pan, no pan sen miolo.

Inda con tempo dabondo para escribir, non atopo o momento de escribir, e escrebo. Escrebo a historia máis triste, a máis escura, a máis, a máis terrible. Ai, que sería do pan sen miolo....!