Voa Amigo

Voa, escapa só o meu maxín.
Pasado esquecido torna futuro vivo, amigo.
Os pensamentos foxen por un momento,
volven despois para xa quedar.
Pode ser que falan a lingua de nós,
por min esquecida nestes tempos de Castilla onde o sol é doutra cor, onde a chuvia xa non molla o meu corazón.

As noites eran suaves, amigo;
quixera agora estar contigo.

A Terra quérenos tanto que nos deixa liberdade
para saíres entrares e, no mellor dos casos, retornares.

Non chores, que esas bágoas serán miñas cando pise por fin Terra.

Voa amigo; ti enténde-lo que digo.

Eu Máis Eu Son Dous

- Déixame espertar oh!, soños, soños son.

- O soño non me deixa vivir.

- As bágoas caen dos teus olliños de mel deixando selo no camiño a estranxeiría, para non te perder no longo da volta, meu meniño. Abre os ollos a os mil de mundos que os soños só se viven unha vez, déixame espertar que soños, soños son.

- Vaise fol de gaitas, as pandeiretas perden son…. o ar da néboa mesta, o Miño, río doce, non perden sabor; lévoos comigo, gardos nun peto sen buraco, no meu corazón.

Non sei se xa lles dixen, sono, pai de soños, soña que soños, soños son.

A Muller e A Terra

Gústasme cando falas porque escoito a miña voz.
Igual gústasme cando cantas e bailas a nosa canción:
déixame te escoitar.
Gústasme vestida porque semellas espida,
gústasme porque es cristalina:
déixame te agarimar.
Gústanme os teus beizos, os teus ollos de mel,
os teus aloumiños de verxel:
déixame te bicar,
déixame, déixame pero non me deixes te abandonar.

Non me gustas cando calas
porque é cando peor me tratas;
os malos espíritos apodéranse de ti,
profetizan a tortuosa miña fin
fóra dos teus lares onde creceron grandes flores,
onde eu nacín.

Déixame pois renunciar,
entón non me deixes ficar,
déixame pois abandonar,
déixame, déixame, pero non me deixes te olvidar.

A Iago

Esperta. Xa repenican, chaman as campás de teu nacemento. Benvido ao marabilloso mundo dos bicos de mel, dos aloumiños de papel, da tenrura na máxima expresión. Benvido ao País das choivas infinitas; chora por ti. País de verdes esperanzas; espera por ti. Benvido tamén ao País das marabillas de augas milagrosas; coida por ti.

Érguete, escoita, é túa cantiga de berce; canta por ti tamén a Terra Dourada.

Nunca deixes de cantar, meu rei. Asubía contra vento aínda sen alento. Forza nova que xordes, loita, por ti, polo que queres, polos que sempre quererás. Fai teu propio camiño e soña, porque soñar é libre, meu, e ninguén o vai facer por ti.

O Pan Sen Miolo

Como tódolos días, hoxe só podo contar unha historia triste; como a lúa sen noite como o día sen sol, como triste pasa o tempo, como triste estou eu. Para triste, meu corazón.

Podería contar a historia do príncipe que atopa a súa princesa azul e viven felices, comen perdices, dormen felices, morren felices… ¡Por Deus que alguén me pare! Non. É a peor historia xamais contada.

Inda con tempo dabondo para pensar, non atopo o momento de pensar, e penso. Pero non penso na crueldade dos pais sen fillos, dos fillos con fame, da fame sen pan, do pan sen miolo. Non na barbarie da educación deses fillos con libros sen follas, das follas en branco, do branco nas mentes deses nenos con libros sen follas con efe de fame, da fame sen pan, do pan sen miolo. Non en políticas infames de inmigración, na inmigración sen papeis, nos papeis que uns nunca tivemos na historia do noso exilio, neste exilio de moita fame, na fame sen pan, no pan sen miolo.

Inda con tempo dabondo para escribir, non atopo o momento de escribir, e escrebo. Escrebo a historia máis triste, a máis escura, a máis, a máis terrible. Ai, que sería do pan sen miolo....!