O Primeiro e o Último

Era o primeiro que a miraba. Sí, dende o primeiro día sabía que era ela. Deixara varias no camiño, todas o mesmo pero ninguna igual, non. Neste caso tratábase dunha paisaxe ben distinta. Un lugar onde atopar prezados tesouros agochados entre a súa perfecta alma de corpo presente.

Seus ollos ollan pra el cando el non se decata e, se se decata, ela olla tamén.

Sen dúbida algunha era ela.

Por tal boca nunca saen mentiras, saen verbas de muller que din o que ela baila. El tropeza con súas pernas e sempre cae. Ela é de pernas miúdas pero seguen ven o compás; as del non dan feito, teñen que parar.

Abandonar era o seu destino. Foi o derradeiro día que a mirou.