Diluvio

Así son eu.
No último dos meus comezos,
un diluvio de augas tristes,
morriña doce de mar salgado,
unha bágoa solteira arrebatada polo vento.

Confundido.

Es ti quen fai dos meus anos
pasar por min lonxe da procura do soño imposible.

Acertado.

Xuntos pasamos os anos vivíndonos.
Verdade, soño soñado?