lunes, 18 de junio de 2012

miércoles, 6 de junio de 2012

Amigo.

Por qué te pregunta la vida con permiso de la muerte. Por qué te pregunta el suicida sabiendo que ya nada podrá detenerle. Por qué me preguntas amigo, cuando las historias que escribo ya no son de creer. Cuando mi corazón se queda sin tinta, amigo te preguntas por qué.

Mamá, quiero ser cuentista

Sobre el arte de contar mentiras:

http://www.litterarius.com.es/apuntes_sobre_el_arte_de_escribir_cuentos_1.htm

sábado, 12 de mayo de 2012

Mamá Killer (original)

Recuerdo que todo sucedió sobre la moqueta blanca del pasillo. Lucas se bajó los pantalones sin pudor alguno y se puso a defecar al pie del ficus que tanto mimaba mamá.
Cuando ella vio aquello, enseguida salió a la terraza a coger la aspiradora, entró con ella y la hizo funcionar.
Desde aquel día dejé de escuchar los ladridos que Lucas me dedicaba.

Tierra Mojada

Dime otra vez lo que escuchan todas nuestras noches de  almohada.
Dime otra vez lo que hace eco en tu cabeza patada tras patada.
Dime otra vez lo que cuentan tus ojos cada vez que me miran.
Dime otra vez lo que dicen tus manos cada vez que me miman.
Dime otra vez lo que sueña tu cama cuando amanece su tierra mojada.

sábado, 7 de abril de 2012

Sin Elección



El principio del camino. Amapolas, tulipanes, rosas, a dos bandas. Las nubes no de algodón, de dolor, mucho calor. Menos color al avance, cada vez más y más oscuro. Esperanza por sorpresa, no aquí final. Dos caminos, elige: a la izquierda niebla al horizonte, a la derecha masas de gentes con manos de hola y adiós. Primer paso y ... fin de trayecto.

sábado, 24 de marzo de 2012

Desmedida



Pódese medir de certo a poesía, dábame na miña alma.

Escribira a canción máis bonita do mundo e caeu ao fondo dos sacos onde se perden as cancións máis bonitas do mundo.
A derradeira poesía foi escrita antes da fin mundial e queimou no lume das últimas poesías antes do día último.
Rendera conta dos meus máis queridos soños e perdéronse no camiño de volta dos soños máis perseguidos.
Escribira dende o comezo do día ao lucido  solpor e o Sol marchou pra sempre onde o arrolan as montañas.

É demasiada poesía para un corpo tan pequeno; é por iso que moitas máis son as dores que resto da miña conta.